Dziś mnie olśniło i muszę o tym koniecznie napisać.

W moim życiu słonie są wszędzie tzn. w głowie, w sercu, na wisiorku na szyi, na bransoletce, którą mam zawsze na ręku gdy wychodzę z domu, bo to taki mój talizman.

Tak, owszem zawsze piszę o afrykańskich słoniach, bo je znam i kocham i nawet myślę, że warto napisać o różnicach między słoniem afrykańskim a indyjskim, ale to nie dziś.

Dziś chcę napisać o olśnieniu.

Siedzę w domu w piękny i spokojny majowy poranek ( 23 stopni mimo wczesnej pory), słucham koncertu łąkowych i leśnych ptaków i pomrukiwań śpiących obok psów i oczywiście myślę o Afryce, o mojej ogromnej miłości. I pierwsza myśl jaka przychodzi mi to głowy to busz, Narodowy Park Krugera wcześnie rano, gdy jeszcze słońce nie wypaliło chmur, gdy zwierzęta dopiero się budzą i antylopy odczuwają ulgę, że przetrwały noc. Czuję w myślach zapach buszu. Uwielbiam moment wyjeżdżania w busz i uczucie rześkiego poranka na ramionach, czasem zapach kawy i żartobliwe tworzenie listy co dziś koniecznie musimy zobaczyć. Tak jakby rzeczywiście dało się to zaplanować 🙂 Przecież wiadomo, że nie 🙂

Ale gdy myślę „spokój” mam w głowie słonie. I to mnie dziś olśniło. Ja kocham słonie, bo czuję od nich spokój. Gdy patrzę na słonie, czuję miłość, troskę i niezachwiany spokój. Słonie raczej nie mają przeciwnika w naturze poza niestety człowiekiem i cywilizacją, ale mówię tu o drapieżnikach. Wiadomo, że słoń jest największy i nie musi o nić walczyć. Udziela mi się ich troska o bliskich, zawsze są razem, troszczą o rodzinę i o członków stada. Nie spieszą się . Gdy patrzę na ich ruchy czuję jak ważna jest dokładność i spokojne ruchy. Mi często zdarza się robić coś chaotycznie, w nerwach. Tu strącę, tam zbije. A one nie, one maja ruchy powolne, ale zdecydowane, widziałam jak matka uczy dziecko zrywać listki z krzaków. Spokojnie i cierpliwie, gdy mały się rozpraszał ona trąbą przyciągała go z powrotem. Gdy czują, że ktoś narusza ich przestrzeń dadzą znać, że im się to nie podoba, ale tez nie atakują. Po prostu uprzedzają o tym, że za blisko. One są potwornie skupione, nie wiem na czym, ale ich oczy są skupione i spokojne.

Oczywiście miałam do czynienia z szarżującym słoniem, ale gdy nie walczą o terytorium ich spokój i dostojność jest magiczna.

One uczą mnie spokoju, udziela mi się ich piękny, niezakłócony spokój.

Dlatego o słoniach będzie jeszcze nie raz, ale słonie są u mnie wszędzie. W głowie, w sercu, na wisiorku na szyi, na bransoletce, którą mam zawsze na ręku gdy wychodzę z domu bo to taki mój talizman.

To Tata zaszczepił we mnie miłość do zwierząt, a Mama miłość do podroży. To dzięki Nim nie boję się wyjeżdżać w nieznane, a każde zwierzę to przyjaciel (poza żabami, ale to temat na inny wpis 🙂 ).

Kiedy byłam bardzo malutką dziewczynką, Tata przywiózł mi prezent z Libii. Komplet pięknych, dużych książek o zwierzętach. Uwielbiałam je oglądać i wymyślać historię do ilustracji. Zamęczałam Tatę i Mamę, żeby mi poczytali 🙂 No, ale jak wytłumaczyć dziecku, że tego się nie da przeczytać :). Więc cierpliwie opowiadali ciekawe historie o zwierzątkach, czasem bajki a czasem po prostu wymyślaliśmy razem co to za stworzenia.

Piękne chwile dziecka :).

Mieliśmy Powszechny Atlas Świata i podróżowaliśmy palcem po mapie. Zawsze krzyczałam „tu pojadę”, „tutaj będę” przewracając kolejne kartki atlasu wędrowałam po całym świecie 🙂

Kolejnymi świetnymi książeczkami były wyklejanki. Z niecierpliwością wyczekiwaliśmy następnych edycji. Przyznaję uczciwie, że najlepszy w tym był mój starszy brat Filip. On był w tych wyklejankach niesamowity. Trochę psuł mi zabawę, bo za każdym razem, gdy zasiadałam do klejenia, okazywalo się, że już wszystko jest zrobione, ale po krótkich złościach zasiadaliśmy wszyscy i czytaliśmy różne opowiadania i baki.

Gdy byłam małą dziewczynką nie było dużo książek dla dzieci. Pamiętam książeczkę o Czerwonym Kapturku i Przygody Pana Kleksa.. Historię o Sierotce Marysi i inne. Nie było komputerów, tabletów a bajki można było oglądać tylko o 19:00, ale i tak rodzice potrafili rozbudzić w dzieciach wyobraźnię 🙂

Fajnie, że dziś jest Światowy Dzień Książek dla Dzieci. Powspominałam 🙂 Uświadomiłam sobie, że się spełniło 🙂 Podróżuję i teraz ja fotografuję dzikie zwierzęta i świat.

Miłej niedzieli 🙂

W te szczególne dni życzę wszystkim wesołych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia. Wspaniałych potraw wigilijnych, pięknych prezentów i wyśmienitego towarzystwa.

Za kilka dni Święta Bożego Narodzenia, będę ubierała choinkę, dekorowała dom, a jutro upiekę pierniczki. W czwartek zacznę robić dla rodziny bigos po myśliwsku ściśle według przepisu mojej Mamy. Ale zanim…

Wyszłam dziś na taras za domem, żeby troszkę ogarnąć i przygotować go do dekoracji świątecznych i zabezpieczyć przed zimą.

Ale jaką zimą? Wyszłam, patrzę, a w doniczkach świeże bratki mają się całkiem dobrze. 

Może nie są okazałe jak na wiosnę, ale są. Mimo, że rosną pod cienką warstwą lodu.

Ostatnio będąc w Afryce dość często słyszałam słowo „confused” i teraz ja jestem confused. Bo co się dzieje z tym światem? Wcale nie cieszę się z bratków w grudniu na tarasie, bo mimo, że kocham upały i bratki to w połowie grudnia powinien być mróz i śnieg.

W Afryce w tej chwili są straszne upały, ciężko to nawet sfotografować.

Codziennie powinny być burze z ulewami, żeby napełnić wyschnięte koryta rzek a jest sucho. Deszcz popadał kilka razy.

Więc ja pytam co z tą pogodą?

Na życzenia świąteczne jeszcze przyjdzie czas, ale mimo wszystko teraz życzyłabym sobie i Wam Kochani, żebyśmy wszyscy żyli bardziej ekologicznie. Nie trzeba przesadzać, ale chociaż raz zatrzymajmy się nad takim bratkiem w grudniu i zastanówmy się zanim znowu zrobimy coś  co może źle wpłynąć na środowisko.

A w wikipedii znalazłam, że w  tzw. języku kwiatów bratek symbolizuje troskę i myślenie o kimś.

Miałam ozdobić taras choinką, a ja bratki w grudniu hoduję. Chyba mnie to nie cieszy.

Safari to fantastyczna sprawa. Prawdziwa przygoda i możliwość przeżycia niezapomnianych chwil z fajnymi ludźmi.  Jednak dzień powrotu z safari nie oznacza wcale, że wracamy do codzienności i czekamy na kolejny wyjazd. Prawda jest taka, że fotograf owszem świetnie się bawi podczas wyprawy, bo robi to co kocha, czyli podróżuje i przede wszystkim fotografuje, ale potem wraca do domu, zgrywa zdjęcia z aparatu, a w moim przypadku kilku tym razem trzech i łapie się za głowę, gdy komputer pokazuje mu komunikat całkiem przyjemny „zaimportuj nowe elementy liczba 5000 zdjęć”. Wtedy fotograf idzie grzecznie do kuchni, parzy kawę lub zieloną herbatę wkłada wygodne ubranie i działa. Przebiera, wybiera,kasuje, układa, segreguje. Przebiera, wybiera,kasuje, układa, segreguje. Dzień za dniem. Oczywiście fotograf nie narzeka, bo nadal robi to co kocha, no i przeżył przygodę, poznał nowych ludzi, może zawarł przyjaźnie na lata. Ale gdy światła gasnął na wsi i psy za oknem już nie szczekają, fotograf robi kawę lub zieloną herbatę i przebiera, wybiera,kasuje, układa, segreguje. A potem gdy skończy, ma nadzieję, że wszyscy są zadowoleni z jego pracy.

Ale wiesz co? Kocham to co robię. Uwielbiam przygotowania, wyjazd, podróże. Uwielbiam moment, gdy turyści lądują i witamy ich na lotnisku i uwielbiam jak szyja mnie boli od paska od aparatu. Lubię też siedzieć po nocach i pracować nad zdjęciami. Jestem wolna. Dziękuję losowi, że dał mi taką możliwość.

Więc dalej przebieram, wybieram,kasuję, układam, segreguję.

Dobranoc.