Jestem pewna, że zabraknie nam życia, aby dowiedzieć się czym naprawdę jest coronavirus. Nie wiem czy w ogóle ktoś kiedyś pozna prawdę. Jedyne czego jestem pewna, to to, że zmienił nasze życie na zawsze.

Nie potrafię ogarnąć wielkości zniszczeń jakie spowodował. Można dyskutować na temat procentu umieralności w stosunku do ilości ludzi na świecie, ale nie można zaprzeczyć jak dużo nieszczęścia na nas sprowadził.

W każdej dziedzinie są dramaty. Ludzie umierają z wielu powodów np. z głodu, z powodu nowotworów, w wypadkach komunikacyjnych czy na koronawirusa, grypę, zawały serca.

Ja widzę też nieszczęścia ludzi, którzy przez kwarantannę musieli zamknąć swoje dobrze prosperujące przedsiębiorstwa. Z godziny na godzinę, zgaszono światło i czekamy. Ale na co? Wirus sam z siebie nie zniknie, a za coś trzeba żyć. Wielkie lotniska, firmy produkcyjne, restauracje i małe sklepiki. Wszystko zamknięte na klucz.

Co dalej?

Nie wiem. Gdy zamknę oczy robi się cicho. Mam wrażenie, że ludzie zatopieni są we własnych myślach, przestraszeni co dalej.

Nawet mój czteroletni bratanek w pewnym momencie powiedział do mamy „szkoda, że koronawirus zabrał nam spokój”. Tymi słowami można określić panującą obecną atmosferę.

Gospodarka powoli otwiera oczy. Poszczególne państwa znoszą zakazy, a ludzie wyraźnie są zmęczeni restrykcjami. Coraz więcej osób jest na ulicach. Ale, w centrach handlowych jest ponura cisza. Na lotniskach nie widać rozwijającej się turystyki. Boimy się? Chyba jednak tak.

Najgorsza chyba jest ta niewiedza, dezorientacja. Z tym sobie najmniej radzę.

Człowiek nie docenia wolności dopóki jej nie straci.

Nie jesteśmy przystosowani do siedzenia w domu. Jesteśmy stworzeni do działania. Wiek produktywny nie mylić z reproduktywnym został znacznie przesunięty. Tak jak jeszcze 30 lat temu osoba w wieku 60 lat to był znacząco starszy człowiek, tak teraz wiek 70-73 to całkiem normalny wiek, w którym człowiek dziala, często odkrywa pasje i spełnia marzenia. Mój Tata ma 73 lata i nadal prowadzi aktywny tryb życia. Zimą jeździ na nartach, latem pokonuje duże odległości rowerem.

Czasy pandemii zatrzymały nas w domu. Na początku (pomijając stres) cieszyliśmy się domem, rodziną. Przyszła wiosna, pojawiło się w przyrodzie nowe życie. Było nienajgorzej. Natomiast już jest mi źle. Dom już nie kojarzy się z odpoczynkiem i wytchnieniem. Już chyba w każdym kącie miałam miejsce do pracy. Wszędzie siedziałam z laptopem pracując. Złamałam chyba wszystkie zasady, wskazówki psychologów. Mianowicie, aby wyznaczyć sobie godziny pracy, hmm, pracuje non stop; wyznaczyć miejsce do pracy i tylko tam pracować, ja jeszcze chyba tylko w kotłowni nie pracowałam. Już chyba wszyscy tęsknimy za dawnym rytmem.

Ale czy jesteśmy o coś mądrzejsi? Ja na pewno tak. Doceniam wszystko co mam. Dostrzegłam detale dnia codziennego i wiem za czym chcę tęsknić. Za polegiwaniem na tarasie, za skradzionymi chwilami na trawie w ogrodzie i czytaniem książki w łóżku. Chcę za tym tęsknić pracując i dając światu jak najwięcej siebie. Bo jestem w takim wieku, że na polegiwanie przyjdzie jeszcze czas.

Dziś mnie olśniło i muszę o tym koniecznie napisać.

W moim życiu słonie są wszędzie tzn. w głowie, w sercu, na wisiorku na szyi, na bransoletce, którą mam zawsze na ręku gdy wychodzę z domu, bo to taki mój talizman.

Tak, owszem zawsze piszę o afrykańskich słoniach, bo je znam i kocham i nawet myślę, że warto napisać o różnicach między słoniem afrykańskim a indyjskim, ale to nie dziś.

Dziś chcę napisać o olśnieniu.

Siedzę w domu w piękny i spokojny majowy poranek ( 23 stopni mimo wczesnej pory), słucham koncertu łąkowych i leśnych ptaków i pomrukiwań śpiących obok psów i oczywiście myślę o Afryce, o mojej ogromnej miłości. I pierwsza myśl jaka przychodzi mi to głowy to busz, Narodowy Park Krugera wcześnie rano, gdy jeszcze słońce nie wypaliło chmur, gdy zwierzęta dopiero się budzą i antylopy odczuwają ulgę, że przetrwały noc. Czuję w myślach zapach buszu. Uwielbiam moment wyjeżdżania w busz i uczucie rześkiego poranka na ramionach, czasem zapach kawy i żartobliwe tworzenie listy co dziś koniecznie musimy zobaczyć. Tak jakby rzeczywiście dało się to zaplanować 🙂 Przecież wiadomo, że nie 🙂

Ale gdy myślę „spokój” mam w głowie słonie. I to mnie dziś olśniło. Ja kocham słonie, bo czuję od nich spokój. Gdy patrzę na słonie, czuję miłość, troskę i niezachwiany spokój. Słonie raczej nie mają przeciwnika w naturze poza niestety człowiekiem i cywilizacją, ale mówię tu o drapieżnikach. Wiadomo, że słoń jest największy i nie musi o nić walczyć. Udziela mi się ich troska o bliskich, zawsze są razem, troszczą o rodzinę i o członków stada. Nie spieszą się . Gdy patrzę na ich ruchy czuję jak ważna jest dokładność i spokojne ruchy. Mi często zdarza się robić coś chaotycznie, w nerwach. Tu strącę, tam zbije. A one nie, one maja ruchy powolne, ale zdecydowane, widziałam jak matka uczy dziecko zrywać listki z krzaków. Spokojnie i cierpliwie, gdy mały się rozpraszał ona trąbą przyciągała go z powrotem. Gdy czują, że ktoś narusza ich przestrzeń dadzą znać, że im się to nie podoba, ale tez nie atakują. Po prostu uprzedzają o tym, że za blisko. One są potwornie skupione, nie wiem na czym, ale ich oczy są skupione i spokojne.

Oczywiście miałam do czynienia z szarżującym słoniem, ale gdy nie walczą o terytorium ich spokój i dostojność jest magiczna.

One uczą mnie spokoju, udziela mi się ich piękny, niezakłócony spokój.

Dlatego o słoniach będzie jeszcze nie raz, ale słonie są u mnie wszędzie. W głowie, w sercu, na wisiorku na szyi, na bransoletce, którą mam zawsze na ręku gdy wychodzę z domu bo to taki mój talizman.

To Tata zaszczepił we mnie miłość do zwierząt, a Mama miłość do podroży. To dzięki Nim nie boję się wyjeżdżać w nieznane, a każde zwierzę to przyjaciel (poza żabami, ale to temat na inny wpis 🙂 ).

Kiedy byłam bardzo malutką dziewczynką, Tata przywiózł mi prezent z Libii. Komplet pięknych, dużych książek o zwierzętach. Uwielbiałam je oglądać i wymyślać historię do ilustracji. Zamęczałam Tatę i Mamę, żeby mi poczytali 🙂 No, ale jak wytłumaczyć dziecku, że tego się nie da przeczytać :). Więc cierpliwie opowiadali ciekawe historie o zwierzątkach, czasem bajki a czasem po prostu wymyślaliśmy razem co to za stworzenia.

Piękne chwile dziecka :).

Mieliśmy Powszechny Atlas Świata i podróżowaliśmy palcem po mapie. Zawsze krzyczałam „tu pojadę”, „tutaj będę” przewracając kolejne kartki atlasu wędrowałam po całym świecie 🙂

Kolejnymi świetnymi książeczkami były wyklejanki. Z niecierpliwością wyczekiwaliśmy następnych edycji. Przyznaję uczciwie, że najlepszy w tym był mój starszy brat Filip. On był w tych wyklejankach niesamowity. Trochę psuł mi zabawę, bo za każdym razem, gdy zasiadałam do klejenia, okazywalo się, że już wszystko jest zrobione, ale po krótkich złościach zasiadaliśmy wszyscy i czytaliśmy różne opowiadania i baki.

Gdy byłam małą dziewczynką nie było dużo książek dla dzieci. Pamiętam książeczkę o Czerwonym Kapturku i Przygody Pana Kleksa.. Historię o Sierotce Marysi i inne. Nie było komputerów, tabletów a bajki można było oglądać tylko o 19:00, ale i tak rodzice potrafili rozbudzić w dzieciach wyobraźnię 🙂

Fajnie, że dziś jest Światowy Dzień Książek dla Dzieci. Powspominałam 🙂 Uświadomiłam sobie, że się spełniło 🙂 Podróżuję i teraz ja fotografuję dzikie zwierzęta i świat.

Miłej niedzieli 🙂